اشعار

من آن فـرشته ام كه به دنـيا نشـستـه ام            حـورايه ام و به دامن تـقـوا نشـسـته ام

من چشمه ام جدا شده از كوثر بهشـت            طـوبـايم و بـه گـلشن طاهـا نشـسته ام

عـطر ولايـتم من و پـيچـيده در فـضـا            نـور محـبـتـم كه بـه دلهـا نـشـسـتـه ام

من زينبم كه مظهـر صبر و شهـامتـم            وز مَكرمت به طارم اعلى نشـستـه ام

نور عـلى و فـاطمه در جان من دميـد            چون در كنار حيدر و زهرا نشسته ام

ايـمان آن دو را بـه وراثـت گـرفـته ام            ايـثـار آن دو را بــه تمـاشـا نشـسته ام

من ديــده ام كـلاس دبـسـتـان وحـى را            در پاى درس خواجه اَسراء نشسته ام

دارم نـشــان زَيْـن ابـيـهـا مـن از پـدر            چون در حـريـم اُمّ ابـيـهـا نـشـستـه ام

من تـربـيت به دامن زهـرا گـرفـتـه ام            در بزم اُنس عصمت كبرى نشـسته ام

بابم على چو نقطه بسم الله است و من            چون كسره پاى نقـطه آن با نشسته ام

سنگينى رسالت خونها سبب شده است            من در نمـاز شب اگر از پا نشـسته ام

ازبس كه داغ برجگرمن نشسته است            آتش به جان چو لاله صحرا نشسته ام

با اين مقام، آن همه ديدم ستم ز دَهــر            كز بـارغـم شكـسته و از پـا نشسته ام

در چار سالگى غـم چهل سال دیـده ام            چون در فـراق سـيّـد بـطحا نشـسته ام

من ديده ام شهـادت مادر به چشم خـود            در سـوگ آن حـبـيـبه يكـتـا نشـسته ام

رُخسار غرقِ خون على ديده ام، دريغ            آن دخـترم كه در غـم بـابـا نشـسته ام

داغ حـسن شـرارۀ غـم زد به جان من            در مرگِ آن امـام به غـوغا نشسته ام

در انقـلاب سـرخ حـسينى بـه يـاريش            بـر محـمل اسارت و غـم ها نشسته ام

برخاستم ز جا به هرجا كه او بخواست            وآنجا كه او نشـست من آنجا نشسته ام

يا از غــم شـهــادت عـبـاس سـوخـتـم            يــا در عــزاى زادۀ لـيـلا نـشـسـتـه ام

از پـاى در نيـامـدم از هـر بـلا، ولـى            پيـش سـر حـسيـن من از پـا نشسته ام

آمد سـويم مؤيد و مى گـفت عمه جـان            بـر درگهـت بـراى تـمـنّـا نـشـسـتـه ام

سوز دعاست همدم شب زنده‌داری‌ت           ای من فدای مقدم شب زنده‌داری‌ت
بر تارک سیاهی شـب تیــغ می‌کشی           ای آفـتـاب پـرچم شب‌ زنـده‌داری‌ت

پروانه‌ وار گرد حـرم چرخ می‌زدی           کـوه صفـا محـرم شب‌ زنده‌داری‌ت
بوی بهـشت می‌وزد از جامـۀ سحـر           ای گل زواپسین دم شب‌زنده‌داری‌ت
ایمن شد ازعذاب جهان تا فرو چکید           بر روی خاک شبنم شب‌زنده‌داری‌ت
روشـن‌ترین طـریقـۀ پیـکـار بـا سـتم           شد هر کتاب اعظم شب‌زنده‌داری‌ت
زنجیرهم به پای تو خونابه می‌گریست            چون شد جدا ز مقدم شب‌زنده‌داری‌ت

تویی که قبله ی جــان، خاک آستانــۀ توست           عـفـاف، پـرده نـشــیـن حـریـم خانۀ توست

تـو آن هُــمـای  هـمـایـون عـرش پـــروازی           کــه اوج قــلـــه اســرار، آشـیـانـــۀ تـوست

تـو آن درخـت بـرومـنـد طـــور تـوحـیـــدی           کـه نـغـمه ساز انـا الله، هـر جـوانــۀ توست

تویی  عـقیـلـه عتـرت، تـویی سلاله ی  نـور          که نـقدعصمت حقّ ، گوهـر خزانۀ توست

تـو زیـنـبـی که خِـرَد غـرق  لُـجّـة حـیـــرت           زقـدر و مـنـزلت روح بــیـکرانـۀ تـوسـت

چـنـان بـه کـــوی وفــا  دادِ عـاشـقـــی دادی           که نـقـل مجلس لاهوتـیان  فـسـانـۀ تـوست

تو شــمـع سـوخـتـه جـانـان آتـشـیـــن نـفـسی           زوال خـرمـن کـفـر وسـتـم زبـانۀ توست

چنان ز منـطق شیـوا  به خصم طـعـنـه زدی           کـه سـرشکستـه  ز آزار تـازیـانـۀ تـوست

یـزید رفت و ازو در جـهـان نـمــانــده اثـــر           نه شام ، بلکه به هرکشوری نشانـۀ توست

تـو آن خـطـابه ی  والا بـه نـقـل گـفـتـی بـاز           کـه داسـتــان غـــم مــادر یــگـانـۀ تـوست

هــنـوز چشـم سـمـاواتـیـــان بـه دامـن طـف            بـسـوی نـافـلـه  و گـریـه شــبـانـۀ تـوست

نه داستـان تـو ، تـنــها حـدیـث عـاشـوراست           کـه از کــران ازل تا  ابــد زمـانۀ تـوست

پــیــام خــون شـهـیـدان  عـرصه ی تـاریـخ            رسالتی است که تا حشرزیب شانۀ توست

به نـظره ای زسـر لطف (جذبـه) را  بـنواز            که کـیـمـیـای نـظر ، خـاک آستـانۀ توست

آن که نامش کرده عالم را مسخر زینب است          آنکه وصفش می رباید هوش از سر زینب است

مادرش آموزگــار مکتب شرم وحـیـاست          فارغ التحصیل دانشگاه مـادر زینب است

گر عـلی بن ابی طالب بود معـیـار صبـر          آن که صبرش با علی گردد برابر زینب است

گفت پیغمبر حسیـنـم هست کشتی نـجـات          بادبان و محور و سکان و لنگر زینب است

هست از درهای جنت یک درش باب الحسین          فاش می گویم کلید قفل آن در زینب است

آن چه داغ شش برادر را به خود هموار کرد          تا بماند جــاودان دین پـیـمـبر زینب است

ای مجـد و شـرف زینت نـامت زینب          ای قـبـلــۀ عـارفـان مـقـامت زیـنـب

از روز ازل ز داغ یــاران حــســیـن          زد سـکـۀ غـم فـلک به نـامت زینب

گـلـواژه ی سـبـز لــوح ایـجـاد تـویـی          گل کرد، شـرف به احـترامت زینب

با داغ جـگـر سوز، شرنگ غم و درد          هـفـتـاد و دو بار شد به کـامت زینب

ای قــافـلـه ســالار ره کـــوفـه و شـام          بــسـتــوده خـداونـد مــرامـت زینـب

روزی که اسـیـر دشـــت بـیـداد شـدی          آزاد  شـد عــالـم از پـیـامـت زیـنـب

آزاد زنــی و در سـخــن مــرد افـکـن          اعـجـاز بـود به هر کـلامـت زیـنب

خورشیـد فـراز نـیـزه در منظر خـون          می خـواند سـرود، در قـیـامت زینب

این زن که از برابر طـــوفان گذشته بود         عمرش کنار حضرت باران گذشته بود

صبرش امان حوصلـــه ها را بریده بود          وقـتی که از حــوالی میـدان گذشته بود

باران اشک بود وعطش شعله می کشید          آب از سر تـمــام بیابـان گــذشتــه بـود

آتش گرفته بود و سر از پا نمی شناخت          از خیمه های بی سروسامان گذشته بود

امــا هــنــوز آتش در را به یـــاد داشت          آن روزها چه سخت و پریشان گذشته بود

آن  پــرده هــای آخــر صفین ناگـهــان           از پیش چـشــم آینه یک آن گذشته بـود

می دید آیه آیه آن زیــر دست و پاست            کار از به نیزه کردن قـرآن گذشته بود

زینب هزار بار خودش هــم شهید شـد            از بس که ازکـنــار شهیدان گذشته بود

یک لحظه از ارادت خود دست برنداشت            عــمــرش تمام برسر پیمان گذشته بود

بر صفحه های سرخ مقاتل نــوشته اند           این زن هزارمرتبه از جان گـذشته بود

زینب وَرای فکر و خیال من و شماست         مــدّاح او فقط  وَ فقط شاه کـربــلاست

بی بیِّ آسـمــانیِّ عــالم عــقــیــله ایست         کو افتخار مادر سادات و مــرتضاست

عشق حسین وعاشق ارباب زینب است         این عشق و عاشقیِّ خدایی گرانبهاست

درسینه اش صحیفه ای از روضه حک شده         معنای روضه خوانیُّ ومفهوم اشک ماست

هــمــراه و هــمـدم حـرم الله  در عذاب          او ســاربـــان قـافلۀ غصِّه و عـزاست

او هــر چـه داشت نذر ولیِّ زمانه کرد          اصل ولایت است که با زینب آشناست

او دیــده دست و پا زدن شــاه تشنه لب          او دیده روی نیـزۀ کینه سری جداست

با خطبه شام و کـوفۀ غــم را به هم زده          او حیـــدرانــه قــاصد جریان نینواست

پــــای ســر بریده ی دلبـــر نـــوای او          با گــریــه ذکر العجل آقــــا بـیا بیاست

قصد كرده است خـدا جلـوۀ ديگر بكشد           سورۀ مـريـمـي از سـورۀ كـوثـر بكشد

بگذاريد همين جــا به قـدش سجـده كنم           نگــذاريد دگــر كـار به محــشــر بكشد

دختر اين است اگر، فاطمه پس حق دارد           از خـداوند فــقـــط مِـنَّـت دخـتـر بكـشد

مــادرِ دَهــر نـزائـيد و نخـواهــد زائـيد           آنكـه را از سـرِ اين آينه مـعـجـر بكشد

بـــالِ جبــريــل به اين قُــبه تمايل دارد           تا دمشق هست چرا جاي دگر پر بكشد؟!

زينب آنقَدر بزرگ است كه آماده شده است           يكســره جـام بـــلاي همه را سر بكشد

قبل از ايني كه خودش جلوه كند آماده ست           عـالـمـي را به تـمـاشايِ بــرادر بكـشد

آنکه از وصفش زبان گردیده الکن زینب است          آنکه نطقم در مدیحش گشته کودن زینب است

آنکـــه بعد از نهضت سـرخ حسین بن علی          پیــکـــر دین خـــدا را بود جوشن زینب است

آنکــه بـــا ایــراد نـــطــق آتشـیـن خـویشتن          مشعل دیـن خــــدا را کرده روشن زینب است

آنکه با تیغ زبان، کار دو صد شمشیر کـرد          تا که گردد از خطر، اسلام، ایمن زینب است

آنچنان جـنـگـیــد با دشمن که از آن ابتـکـار         دشمنش از پــرده دل گفت احـسـن زینب است

آنکه با فکر بلند خویش کــرد از بُن خراب          کـــاخ استبداد را بر فـــرق دشمن زینب است

لاف نَبود گـــر بگـــویم بعد زهـــرای بتـول         در جهان آفـرینش بــهــتــرین زن زینب است

چهارده بند به نيت چهارده معصوم در مدح حضرت زينب (س)

دوست دارم كه ترك لاف كنم         خـلــوتــي رفته اعتكــاف كنم
تا شوم مُـحـرم حــريــم دمشق         كعبه ی عشق را طواف كـنم

سخن از كاف و ها و يا گويم          صحبت ازعين وشين وقاف كنم
حــرف از معني حجاب زنــم          يـاد از بـانــوي عــفـاف كنـم
اوليــن حرف و آخرين مطلب
الـســلام عــلـيـك يـــا زيـنــب

الـسـلام اي مـلــيـكــه ی دنـيـا         الـسـلام اي شـفـيـعـه ی عـقـبا
الـسـلام اي نـبـيـره ی يــاسين         الـسـلام اي نـتـيـجــه ی طاها
الـسـلام اي ســلاله ی حـيــدر         الـسـلام اي سليـلـه ی زهــرا
الـسـلام اي حسن ز پـا تا سـر         الـسـلام اي حسين سـر تا پـا
بــردي اي نـورعين وعين نور
تو ازاين پنج نور فيض حضور
اي تو نــــاموس ايــزد متـعال        مــاهی و افتـخــار احـمـد وآل
فاطمه عصمت وعلي خصلت        مجتبي سيـرت و حسين كمال
اي حــريــم تو احسن الـمـأمن        وي مديـح تو افضل الاعـمال
دم ز تو مي‌زنـيــم در همه دم        ياد تو مي‌كنيم در همـه حــال
اي كه يــادت نمي‌رود از يـاد
پــدر و مــادرم فــداي تو بــاد
فــاطمه زاده و عــلي حـسبــي        علــوي زاد و فـاطـمي نسبي
كــرمت شــامل رجال و نساء         حرمت مستجار شيخ وصبي
اي مـلـقــب به زيـن أب زينب        تو ســزاوار ايـنـچـنـين لـقبـي
زينبت خوانده است گرچه خدا        به خــدا زين جــد و ام وابـي
اي تــو آئـيـنه ی صفــات حـق
عـفــت تــام، عـصـمت مطلـق

خـطـبــه هــايت مبــلــغ مكتب          گــريــه‌ هايت مــروج مذهب
از تو بايد سرود در هــر روز         بر تو بايد گريست درهر شب
چه بگويم كه در رساله ی عشق        عشق فـتـوا دهد بر اين مطلب
با ادب بــا وضــو بـبــايد بــرد        نـام عـلـيـا مـحــذره ی زيـنب
وه كه نامت به وحي تمثيل است
زانـكـه نـام آور تو جبريل است

اي خــداونــد عـشـق يــا زينب         عبـد در بند عـشـق يــا زينب
گر نبود عشق تو جدا مي‌گشت         بـنــد از بـنــد عشق يا زينب

زير و رو كرده‌ايم كون ومكان         نيست مــانـند عشق يا زينب
عشق اگر عشق توست ماهمه‌ائيم         آرزومـنــد عـشــق يـا زينب
كيستي اي به عشق سنگ محك
عشق را با تو هست حــق نمك

عـقــل، مجنــون توست سيـدتي        عشق مـفـتــون توست سيدتي
مـانــدگــار است تا ابــد اســلام        ليـك مــديــون توست سيــدتي
حج و صوم وصلوه وخمس وزكات       همه مــرهــون توست سيدتي
نــه فقط كــربــلا و كـوفه وشام        كـعـبـه ممنـون توست سيدتي
هـمــه هستي خـود فــدا كــردي
دين خــود را به دين ادا كـردي
محو صبــر تو حضرت ايــوب       مات اشك تو يــوسف و يعقوب
ياد تو درضميــر جـان محفوظ        نام تـو در كـتــاب دل مكـتـوب
گرد و خاك حــريــم پاك تو را        حــور با گيـسـويش كند جـارو
توئي آنكس كه بس مصيبت ديد        شـد به ام الـمـصائبـي معروف
چه مصائب كه پير كرده تو را
بلكه از عمر سيــر كرده تو را

آنكه از بــار غــم خميـده توئي        داغ بر روي داغ ديــده تــوئي
آنكه هــم بوده مــادر دو شهيـد        هم شده مــادرش شهيــده توئي
آنكه از خـيـمـه گــاه تا گــودال        همه ی راه را دويــده تــوئــي
آنــكــه فــريــاد وا حـسـيـنـايش        از زمين بــر فلك رسيده توئي
توئي آن زن كه رفت مــردانه
كــوفــه زندان و شام ويـــرانه

توئي آن بانوئي كه فــاضله بود       بري از نقص بود و كامله بود
توئي آن بانـوئي كه در دل شب       گــرم راز و نيــاز ونافـله بود
تــوئي آن بانــوئي كه بر لب او       نه گلايه نه شكــوه نه گله بود
توئي آن بانوئي كه چــل منـزل       در اسيــري اميــر قـافـلــه بود
راه را با حسيــن كــردي طــي
تو به محمل ، حسين بر سر ني

چون كه ميرفتي اي علي رفتار       به سوي قــبــر احمد مختــار
تا حــريــم رســول اكــــرم بود       پـيـشـگــاه تــو حيــدر كــرار
هم حسن هـمرمت بدي ز يمين       هم حسين از پيت شدي زيسار
تو كجــا روي نـاقه ی عــريان       تو كجــا بين كــوچه و بـازار
خــاطــر عــاطــر تــو آزردنـد
بــزم نــامحــرمان تو را بردند

اي مهـيــن جـلــوه ی دلارائي         وي بهين اسوه ی شكـيـبـائي
ما همه ذره و تو خــورشـيدي         ما همه قـطــره و تو دريائي
اي وجودت مطاف درد وغــم         در لـقب كــعــبــه الـرزايائي
آن همه داغ ديــدي و گــفــتـي        من نـديــدم به غــيــر زيبائي
همه مبــهــوت ومـات بينش تو
آفــرين‌هــا بــر آفــريـنــش تــو

گر شود صبر با تو رو در رو          پيش پــاي تو مي‌زند زانــو
صابران را تو بــرترين اسـوه           شاكران را تو بهترين الگو
درد جــان را محبتت درمـــان           زخــم دل را ولايـتت دارو
مــا فــقــيــر تو و تو مستغـني           ما گــداي تــو؛ تو شـهـبـانو
هر چه هستيم خوب يا كه بديم
چنگ بر تار معجر تو زديــم

من كجا مدح دخت دخت رسول         ناز پرورده ی عـلي و بتــول
اي عـقـيـلــه ميان هــاشــميـان        عاجز از درك تو تمام عقــول
تا بيايم به آستــان بــوسي كـي        به من مي‌دهي تو اذن دخــول
به سر آمــد مــديـحــه و پايش         بزن از راه مهر، مْهر قبــول
(تربتم) ليك كــمـتــرم از خاك
بــاد ارواح العــالــميــن فـداك

بعد زهرا بهترین زن بین زن ها زینب است           لاف نَبود گر بگویم عین زهرا زینب است

گر بپرسی کیست استاد دبیرستان عشق           خیل شاگردان همه گـویند تنها زینب است

گر بسنجی در ترازوی عمل معیار صبر           صبر گوید قهرمان صبر دنیـا زینب است

گر مقام او بود از جمع معصومین جدا           آنکه از هرمعصیت باشد مبرّا زینب است

در ریاضی گر حساب جمع از مِنها جداست           آنکه از جمع شفاعت نیست مِنها زینب است

آن که با تیغ زبان، کار دو صد شمشیر کرد           کوه صبر و استقامت روح تقوا زینب است

آن که با ایراد نطـقی کرد مـانند عـلی           زاده مرجانه را محکوم و رسوا زینب است

آن که بهـر ما جهـاد فـی سبـیـل الله را           با اسارت می کند تفسیر و معنا زینب است

با شهامت چون اسارت گشت توأم، عقل گفت           آنکه در دنیا نظیرش نیست پـیدا زینب است

شـاعر ژولیـده می گـوید به آواز جـلـی           بین زن ها بهترین زن بعد زهرا زینب است